Broń biała - podziały oraz historia cz. 2

Witam ponownie w dalszym ciągu naszej przygody z bronią białą. Dzisiaj nie będzie już więcej o mieczach, a o "rozłupywaczach" i toporach wszelkiej maści, bo broń biała to nie tylko miecze.

Na początek przypomnienie jak dzielimy broń białą:

- broń obuchowa, np. maczuga, młot bojowy, buzdygan

- broń obuchowo-sieczna, np. topór, czekan, berdysz

- broń obuchowo-kłująca, np. morgensztern, wekiera, nadziak

- broń tnąca i broń sieczna, np. miecz, szabla

- broń kłująca, np. włócznia, szpady, sztylety

- broń tnąco-kłująca, np. halabarda, nóż bojowy

Cofnijmy się do czasów kiedy ludzie byli prymitywni, mówili "uhuhughu" i ledwo posługiwali się ogniem.
Było to około 3 miliny lat temu. Wtedy pierwsi przedludzie zaczęli posługiwać się kamiennymi narzędziami i na ten okres datujemy używanie pierwszych maczug. Była to prosta konstrukcja, o ile o konstrukcji można tutaj mówić. Najczęściej był to jakiś konar bądź grubsza gałąź. Umiejętności używania takiej broni, porównuję do umiejętności posługiwania się kijami niektórych małp - czyli niewielkie. Służył głównie do rozłupywania orzechów czy polowania na mniejszą zwierzynę.

Bardzo prostym udoskonaleniem tej broni, było nabicie kamieni czy kości zwierzą. Dzięki temu sposobowi maczuga nie zadawała tylko obrażeń obuchowych ale także tnące i kłujące (niczym w RPG). Pozostając nadal w paleoicie wspomnijmy również o pierwszych toporkach i młotach wykonanych z kamienia.

Jakże to proste! Wystarczy nabić kawałek kamienia na patyk i go przewiązać! Łatwe i praktyczne :)

Przejdźmy do broni produkowanej z metali. Bardzo popularną, jak i bardzo skuteczną bronią, był buzdygan. Broń ta była produkowana już w epoce brązu gdzie doskonale nadawała się do rozłupywania miękkiego pancerza. Trzonek charakteryzował się 6-8 kanciastymi piórami wystającymi z czubka. Broń ta był tak skuteczna, że używana była zarówno przez konnicę jak i piechotę. Doskonale nadawała się do rozbijania pancerzy czy hełmów, rozbijając przy tym głowę przeciwnika. Przeciwko kolczugom była nawet skuteczniejsza od broni siecznej, gdyż zadawała obrażenia wewnętrzne łamiąc kości przeciwnika pomimo pancerza.

Często był on dozbrajany w dokręcany szpikulec na czubku, który służył oczywiście do kłucia.
Niewiele różniącą się bronią obuchową była buława. Był to trzonek z okrągłym bądź gruszkowatym zakończeniem służący głównie do rozbijania hełmów i głów przeciwników. Z czasem zdobione buławy stały się symbolem władzy i ewoluowały w berła.

Powracając do epoki kamienia łupanego poruszmy tematy siekier. W czasach bitew były używane olbrzymie jak i mniejsze siekiery i młoty bojowe, wykonane z brązu jak i później ze stali. Siekiery te nie różniły się niczym poza zastosowaniem, od dzisiejszych siekier do rąbania drewna. Zdarzały się także ciężkie siekier z dwustronnym ostrzem, umożliwiające łamanie kości i powalanie przeciwnika jednym potężnym zamachem, jednak bardziej popularne były siekierki małe, które wisiały przy pasie, np młotek rycerski. Popularne także było rzucanie takowym małym toporkiem w twarz przeciwnika przy pierwszym starciu.

Potężnym narzędziem były ponadziewane stalowe kule osadzone na trzonku - morgensterny, oraz kiścienie, trzonki z przywiązaną taką kulą na lince bądź łańcuchu.

W naszej historii świata bardzo popularne były także bronie drzewcowe. Są to wszelkiego rodzaju kopie, lance czy piki. Doskonale sprawdzały się one podczas rzutu, czy powalania przeciwnika z konia (jak i z ziemi tak też z konia). Były to głównie drewniane pale z metalowym grotem, takie strzały tylko, że w większym formacie. Bardzo popularne było pilium używane przez Rzymskich żołnierzy.

Zapraszam do komentowania i subskrybowania bloga.